top of page
Projects
Οι παραστάσεις, οι εκπαιδευτικές δράσεις, οι παραγγελίες νέων έργων και οι διαθεματικές συνεργασίες με καλλιτέχνες διαφορετικών ειδικοτήτων αποτελούν τον πυρήνα της δημιουργικής ταυτότητας του συνόλου. Μέσα από αυτές, το Ventus επιδιώκει να επαναπροσδιορίζει τη θέση της μουσικής δωματίου στη σύγχρονη πολιτιστική ζωή, φέρνοντάς την πιο κοντά σε ένα ευρύτερο κοινό.
Πνοή: Ελισαβετιανά Μαδριγάλια για φωνή και σύνολο πνευστών
Ένα σύγχρονο έργο που ενσωματώνει ελισαβετιανά μαδριγάλια για φωνή και σύνολο πνευστών, η Πνοή δημιουργεί μια αυτόνομη μουσική οντότητα μέσα από έξι διακριτά μέρη. Έχοντας ως θεμελιώδη άξονα την έννοια της αναμόρφωσης (anamorphosis), ο Έλληνας συνθέτης Κορνήλιος Σελαμσής επέλεξε πέντε ελισαβετιανά μαδριγάλια και μια άρια του Henry Purcell, προκειμένου να εξερευνήσει τα όρια της συνύπαρξης ανάμεσα σε υλικό παλαιάς μουσικής και σε ένα ιδίωμα που εδράζεται στο ηχόχρωμα και στις σύνθετες μουσικές δομές.
Στην Πνοή, κάθε πηγή της Παλαιάς Μουσικής αντιμετωπίζεται ως ένα σύστημα με τους δικούς του αυτόνομους κανόνες, ο συνθέτης επιχειρεί να αξιοποιήσει ποικίλες και ενίοτε φαινομενικά μη σχετικές μικροσκοπικές μουσικές χειρονομίες, οι οποίες τελικά γεννούν το πρωτότυπο έργο ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπαινίσσονται υλικά που αποδομούν ή «απο-δημιουργούν» το αρχικό, οδηγώντας το σε μια αφηρημένη εξέλιξη.Για να καταστήσει τα ηχητικά αντικείμενα πιο ζωντανά και ενδιαφέροντα για τον ακροατή, κάθε μέρος του έργου απαιτεί εντελώς διαφορετική χωρική διάταξη τόσο για το σύνολο όσο και για τον σολίστα, οι οποίοι μετακινούνται σε νέο σημείο της σκηνής.
Τα έξι πρωτότυπα έργα που επιλέχθηκαν για τα μέρη της Πνοής ποικίλλουν: από τα εντελώς κοσμικά μαδριγάλια του John Dowland (Toss not my soul, Would my conceit that first enforc’d my woe), το εξίσου κοσμικό ντουέτο του Thomas Morley (Leave now mine eyes lamenting), έως τον επιτάφιο που συνέθεσε ο William Byrd στη μνήμη του Thomas Tallis (Ye sacred Muses), και τέλος, στην προσευχή του Alfonso Ferrabosco II (Hear me o God), που φέρει θρησκευτικό χαρακτήρα.
Το τελικό αποτέλεσμα του έργου χαρακτηρίζεται από συνεχή εναλλαγή ανάμεσα στις πηγές και στη νέα μουσική, με τρόπο που διατηρεί αδιάκοπα το ενδιαφέρον, δημιουργεί έναν ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα σε στατικά και κινούμενα ηχητικά αντικείμενα, και κατορθώνει να διατηρήσει μια ανοιχτή και διαρκή επικοινωνία ανάμεσα σε στοιχεία που, τουλάχιστον χρονολογικά, απέχουν σημαντικά μεταξύ τους.
Στην Πνοή, κάθε πηγή της Παλαιάς Μουσικής αντιμετωπίζεται ως ένα σύστημα με τους δικούς του αυτόνομους κανόνες, ο συνθέτης επιχειρεί να αξιοποιήσει ποικίλες και ενίοτε φαινομενικά μη σχετικές μικροσκοπικές μουσικές χειρονομίες, οι οποίες τελικά γεννούν το πρωτότυπο έργο ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπαινίσσονται υλικά που αποδομούν ή «απο-δημιουργούν» το αρχικό, οδηγώντας το σε μια αφηρημένη εξέλιξη.Για να καταστήσει τα ηχητικά αντικείμενα πιο ζωντανά και ενδιαφέροντα για τον ακροατή, κάθε μέρος του έργου απαιτεί εντελώς διαφορετική χωρική διάταξη τόσο για το σύνολο όσο και για τον σολίστα, οι οποίοι μετακινούνται σε νέο σημείο της σκηνής.
Τα έξι πρωτότυπα έργα που επιλέχθηκαν για τα μέρη της Πνοής ποικίλλουν: από τα εντελώς κοσμικά μαδριγάλια του John Dowland (Toss not my soul, Would my conceit that first enforc’d my woe), το εξίσου κοσμικό ντουέτο του Thomas Morley (Leave now mine eyes lamenting), έως τον επιτάφιο που συνέθεσε ο William Byrd στη μνήμη του Thomas Tallis (Ye sacred Muses), και τέλος, στην προσευχή του Alfonso Ferrabosco II (Hear me o God), που φέρει θρησκευτικό χαρακτήρα.
Το τελικό αποτέλεσμα του έργου χαρακτηρίζεται από συνεχή εναλλαγή ανάμεσα στις πηγές και στη νέα μουσική, με τρόπο που διατηρεί αδιάκοπα το ενδιαφέρον, δημιουργεί έναν ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα σε στατικά και κινούμενα ηχητικά αντικείμενα, και κατορθώνει να διατηρήσει μια ανοιχτή και διαρκή επικοινωνία ανάμεσα σε στοιχεία που, τουλάχιστον χρονολογικά, απέχουν σημαντικά μεταξύ τους.
Ventus Reed Quintet
Πέντε σολίστ του Ventus Ensemble εξερευνούν και παρουσιάζουν αγαπημένα τους έργα,
φιλτραρισμένα μέσα από το ηχόχρωμα ενός νεοσύστατου είδους κουιντέτου, του Reed
Quintet.
φιλτραρισμένα μέσα από το ηχόχρωμα ενός νεοσύστατου είδους κουιντέτου, του Reed
Quintet.
Passion for Bach & Coltrane by Jeff Scott
To Passion εξερευνά τις πνευματικές επιρροές της μεγάλης τέχνης δύο συνθετών στα φαινομενικά αντίθετα άκρα του μουσικού φάσματος. Γραμμένο για κουιντέτο ξύλινων πνευστών, κουαρτέτο εγχόρδων, τρίο τζαζ και αφηγητή, το έργο αντλεί από την ποίηση του αφροαμερικανού A.B. Spellman και τις βαθιές αναφορές της στην κλασική μουσική (Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ) και την τζαζ (Love Supreme), στη θρησκεία και τη θνητότητα. Μια πρόκληση για τον καλλιτέχνη και τον ακροατή.
Πρώτη πανελλήνια εκτέλεση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 23/04/19 με αφηγητή τον Αργύρη Ξάφη.
Πρώτη πανελλήνια εκτέλεση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 23/04/19 με αφηγητή τον Αργύρη Ξάφη.
Sun of a Beach
Chick Corea, Vangelis, Snarky Puppy, Daft Punk διάσημα soundtracks και κομμάτια από τη διεθνή ηλεκτρονική, συνθέσεις του συνόλου, jazz και rock μουσική σκηνή… αλλιώς! Το σχήμα Ventus Ensemble τολμά πρωτότυπες και ευφάνταστες διασκευές, χρησιμοποιώντας παράλληλα tape και live electronics. Το αποτέλεσμα, μια σύγχρονη, ενδιαφέρουσα, διασκεδαστική και άκρως καλοκαιρινή καντάδα.
Beethoven: 'Εργα για πνευστά
L. v. Beethoven: Τρίο για φλάουτο, φαγκότο και πιάνο σε Σολ μείζονα
Ένα από τα νεανικά έργα του Μπετόβεν, πιθανότατα γραμμένο γύρω στα 1785, όταν ο συνθέτης ήταν περίπου δεκαπέντε ετών. Το έργο ανακαλύφθηκε μετά τον θάνατό του και φανερώνει τον θαυμασμό του προς τον Μότσαρτ και την κλασική φόρμα της εποχής. Παρά τη νεανικότητά του, το Τρίο διακρίνεται για τη χάρη, τη μελωδικότητα και την ευχάριστη διάθεση, στοιχεία που προμηνύουν το ταλέντο και τη φαντασία του ώριμου Μπετόβεν.
L. v. Beethoven: Σεξτέτο για δύο κλαρινέτα, δύο κόρνα και δύο φαγκότα σε Μι ύφεση μείζονα, έργο 71
Συντεθειμένο το 1796, το Σεξτέτο είναι ένα έργο λαμπερό και γεμάτο ενέργεια, εμπνευσμένο από τη βιεννέζικη παράδοση της μουσικής δωματίου για πνευστά. Οι τέσσερις κινήσεις του συνδυάζουν κλασική ισορροπία και διαύγεια με τον εκφραστικό δυναμισμό που αρχίζει να χαρακτηρίζει το ύφος του συνθέτη. Πρόκειται για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα της πρώιμης δημιουργικής περιόδου του Μπετόβεν.
L. v. Beethoven: Οκτέτο για δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο κόρνα και δύο φαγκότα σε Μι ύφεση μείζονα, έργο 103
Το έργο αυτό γράφτηκε το 1792 στη Βόννη, πριν ο Μπετόβεν εγκατασταθεί στη Βιέννη. Ανήκει στα πρώτα του ώριμα δείγματα μουσικής για σύνολο πνευστών και φέρει ακόμη τη σφραγίδα της κλασικής αισθητικής του 18ου αιώνα, με σαφή δομή και κομψότητα. Ωστόσο, μέσα στη γραφή διακρίνεται ήδη η ζωντάνια και η δραματική ένταση που θα χαρακτηρίσουν τη μετέπειτα δημιουργία του. Ο συνθέτης επανήλθε στο έργο το 1795, αναθεωρώντας και επεκτείνοντάς το στο Πρώτο Κουιντέτο Εγχόρδων, έργο 4.
L. v. Beethoven: Κουιντέτο για πιάνο και πνευστά σε Μι ύφεση μείζονα, έργο16
Γραμμένο γύρω στο 1796, το Κουιντέτο για πιάνο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο είναι ένα από τα πιο κομψά και ισορροπημένα έργα της πρώιμης περιόδου του Μπετόβεν. Ο συνθέτης εμπνεύστηκε άμεσα από το αντίστοιχο έργο του Μότσαρτ (K. 452), το οποίο θαύμαζε ιδιαίτερα, ωστόσο προσδίδει στη δική του σύνθεση περισσότερη ένταση, ζωντάνια και δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στα όργανα.
Το έργο αποτελείται από τρεις κινήσεις —ένα λαμπερό Allegro, ένα λυρικό και εκφραστικό Andante cantabile, και ένα Rondo γεμάτο ρυθμική ενέργεια και χιούμορ. Το πιάνο έχει δεσπόζοντα ρόλο, αλλά τα πνευστά δεν λειτουργούν συνοδευτικά· κάθε όργανο διατηρεί τη δική του φωνή, συμβάλλοντας σε έναν ζωντανό και πλούσιο διάλογο. Το Κουιντέτο αυτό θεωρείται ένα από τα ωραιότερα έργα δωματίου του νεαρού Μπετόβεν και ένα πρόδρομο δείγμα της μετέπειτα συμφωνικής του δύναμης.
Ένα από τα νεανικά έργα του Μπετόβεν, πιθανότατα γραμμένο γύρω στα 1785, όταν ο συνθέτης ήταν περίπου δεκαπέντε ετών. Το έργο ανακαλύφθηκε μετά τον θάνατό του και φανερώνει τον θαυμασμό του προς τον Μότσαρτ και την κλασική φόρμα της εποχής. Παρά τη νεανικότητά του, το Τρίο διακρίνεται για τη χάρη, τη μελωδικότητα και την ευχάριστη διάθεση, στοιχεία που προμηνύουν το ταλέντο και τη φαντασία του ώριμου Μπετόβεν.
L. v. Beethoven: Σεξτέτο για δύο κλαρινέτα, δύο κόρνα και δύο φαγκότα σε Μι ύφεση μείζονα, έργο 71
Συντεθειμένο το 1796, το Σεξτέτο είναι ένα έργο λαμπερό και γεμάτο ενέργεια, εμπνευσμένο από τη βιεννέζικη παράδοση της μουσικής δωματίου για πνευστά. Οι τέσσερις κινήσεις του συνδυάζουν κλασική ισορροπία και διαύγεια με τον εκφραστικό δυναμισμό που αρχίζει να χαρακτηρίζει το ύφος του συνθέτη. Πρόκειται για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα της πρώιμης δημιουργικής περιόδου του Μπετόβεν.
L. v. Beethoven: Οκτέτο για δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο κόρνα και δύο φαγκότα σε Μι ύφεση μείζονα, έργο 103
Το έργο αυτό γράφτηκε το 1792 στη Βόννη, πριν ο Μπετόβεν εγκατασταθεί στη Βιέννη. Ανήκει στα πρώτα του ώριμα δείγματα μουσικής για σύνολο πνευστών και φέρει ακόμη τη σφραγίδα της κλασικής αισθητικής του 18ου αιώνα, με σαφή δομή και κομψότητα. Ωστόσο, μέσα στη γραφή διακρίνεται ήδη η ζωντάνια και η δραματική ένταση που θα χαρακτηρίσουν τη μετέπειτα δημιουργία του. Ο συνθέτης επανήλθε στο έργο το 1795, αναθεωρώντας και επεκτείνοντάς το στο Πρώτο Κουιντέτο Εγχόρδων, έργο 4.
L. v. Beethoven: Κουιντέτο για πιάνο και πνευστά σε Μι ύφεση μείζονα, έργο16
Γραμμένο γύρω στο 1796, το Κουιντέτο για πιάνο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο είναι ένα από τα πιο κομψά και ισορροπημένα έργα της πρώιμης περιόδου του Μπετόβεν. Ο συνθέτης εμπνεύστηκε άμεσα από το αντίστοιχο έργο του Μότσαρτ (K. 452), το οποίο θαύμαζε ιδιαίτερα, ωστόσο προσδίδει στη δική του σύνθεση περισσότερη ένταση, ζωντάνια και δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στα όργανα.
Το έργο αποτελείται από τρεις κινήσεις —ένα λαμπερό Allegro, ένα λυρικό και εκφραστικό Andante cantabile, και ένα Rondo γεμάτο ρυθμική ενέργεια και χιούμορ. Το πιάνο έχει δεσπόζοντα ρόλο, αλλά τα πνευστά δεν λειτουργούν συνοδευτικά· κάθε όργανο διατηρεί τη δική του φωνή, συμβάλλοντας σε έναν ζωντανό και πλούσιο διάλογο. Το Κουιντέτο αυτό θεωρείται ένα από τα ωραιότερα έργα δωματίου του νεαρού Μπετόβεν και ένα πρόδρομο δείγμα της μετέπειτα συμφωνικής του δύναμης.
bottom of page